Page 9 of 32
Çünkü Oğuz Atay’ı da okudum. Seni de tanıdım… Diyebilirsin ki bir insanı fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? Haklısın belki de çok az… O zaman şöyle demeliyim… Seni az tanıyorum… Az… Sen de fark ettin mi? Az dediğin küçük… Continue Reading →
Ailem çok uğraştı benim iyi bir eğitim alabilmem için. Bir sürü okula gittim. Sürekli taşınmalarımızın bir hediyesi. Önceleri okul bana iyi geldi. Öğretmenler bana ölümü unutturabiliyordu. Ama sadece birkaç yıl sürdü kürsüdekileri önemsemem. Sonra anlamamaya başladım okulu. Neden bir sınıfta… Continue Reading →
Yani görünüşte insan küçük, fakat taşıdığı mana öyle büyüktür ki, kainatın meyvesi, en mükemmel sanatı, en şerefli mahluku… Her şey ona yönelmiş, ona koşturuluyor. Her birimiz diyebiliriz ki, o güneş benim için doğdu, beni ısıtıyor. Yıldızlar ve ay, benim gecemi… Continue Reading →
“Evet” diyor, “Nesilleri bu şekilde kurtarmak isteyen bir hizmet şekli bizim en büyük düşmanımızdı.” Bu samimi itirafın üzerine, hayretle sunuyorum: “Niçin en büyük düşmanınız Nur hizmeti ve Bediüzzaman Said Nursi’ydi? Halbuki komünizme savaş açmış birçok teşkilat ve dernekler var. Bunlar… Continue Reading →
“Mensup oldukları milletin itikatlarını, gazalarını, hezimetlerini, elem ve neşatını terennüm eden o büyük halk ve millet şairleri benim için daima mübarektirler. Şair denilen mahluk biraz evliya ile kahraman arasında bir şey olmalıdır; Garb ‘ın ve Şark’ın eski şairleri böyleydi. Onun… Continue Reading →
Türk kadınları, çarşaf ve peçelerini işe gitmek, çalışmak için daha kolaylık olur diye çıkarıp atacaklardı. Onlar için cemiyet hayatına atılmanın manası yalnız bu çeşit salon cemiyetlerine karışmak olmayacaktı. Evet, Türk kadını, hürriyetini dans etmek, tırnaklarını boyamak ve Rue de la… Continue Reading →
Yaşlı kadın asker selamı vererek masaya yaklaştı: “Askerlerimiz büyük zafer kazanmış.” dedi, “Mübarek olsun. Kocam büyük Rus seferine, oğlum Yemen’e gittiydi. Dönünce giyerler diye onlara çoraplar ördüydüm. Dönmediler.” Torbasından bir küçük temiz bohça çıkardı. Masaya koyup özenle açtı. İçinde işlemeli… Continue Reading →
“Yüzbaşı Faruk, İstanbul. Beni emretmişsiniz.” Uzun boylu, kumral, yakışıklı, biraz bıçkın havalı bir subaydı. Nazır önündeki bir yazıya bakarak, yumuşak bir sesle, “Oğlum.” dedi, “Dün akşam Beyoğlu’nda, İngiliz İnzibat Subayı Teğmen Miller’i, emre rağmen selamlamamışsın. Doğru mu?” “Evet efendim, doğru.”… Continue Reading →
“Yalnız geri hizmetlerinde değil, bizzat savaşta dövüşmüş kadınlar olduğunu da söylemeyi vazife sayarım. Bir tanesi Osmaniye’de Raziyeler köyünden Rahime adlı bir kadındı. Bu kadın, Kilikya’da Miralay Arif’in 11. fırkasında bizzat dövüşmüştü. 1920’de gönüllü olarak başı bozuklara katılmıştı. 1920 Şubat’ında Hasanbeyli… Continue Reading →
Yeşil İzmir’i kan ve alev içinde bıraktınız. Bakınız sokaklarına, üniformalı hırsızlar, katiller silahsız ahaliyi kurşunla, dipçikle öldürüyor. Her evden koltuğunda bir bohça,bir Yunan neferi çıkıyor. İhtiyarların başı taşla ezilmiş, siyahlı kadınlar mütemadiyen bu vahşi sürüden kaçışıyor. Elleri bağlı masum kafileleri… Continue Reading →
Dinimle, paramla, konuşmalarımla dalga geçti. Beni dostlarıma kötüledi, düşmanlarımın eline yem verdi. Bunu yapmak için nedeni neydi biliyor musunuz? Yahudi olmam tek nedeniydi. Ne yani Yahudi olmam gözlerimin olmadığı anlamına mı gelir? Yahudinin eli,organları,yön tayini, duyguları, tutkuları, yemek yeme yetisi,… Continue Reading →
Bütün ilim alanlarında bizim için asıl öğretici olan, tuzağa düşürüp ele geçirdiğimiz, kullandığımız hayvanlara göre, insan sadece hile ve aldatma yönünden üstünlük sağlar; bunun içinde cesaret ve yüreklilik kesinlikle yoktur; hayvan, son nefesine kadar, aldığı yaraları hiçe sayarak savaşacaktır: “Onlar… Continue Reading →
Kalabalığın büyük kısmı çözülen asker duvarını aşmış, vagonlara hücum etmişti bile. Pencerelerden sarkan Osmanlı askerleri kendilerine uzatılan, hiç olmazsa vagona doğru fırlatılan erzak paketlerini yakalamaya uğraşıyor, yakalanan hemen içeri alınıyordu. Yere düşen paketse tekrar fırlatılıyor, bu böyle sürüp gidiyor, bir… Continue Reading →
Kim bilir, ölenler belki de şanslıydı. Acıları bitmişti, dinleniyorlardı artık… İki Gözüm Despina, Yasemin Özek
Korkularına teslim olan, cesaretini tümden yitirir… Ölüm Çiçekleri, Julia Heaberlin
Büyümemde, delirmemde, yalnızlığımda emeği geçen herkesin gözlerinden öperim! Deli Çocuğun Güncesi, Özgür Bacaksız
Mutluluğun formülü, gerektiğinde önemsiz şeylerle meşgul olabilmektedir. Olağanüstü Yaşamlar için, Olağandışı Kurallar, Vishen Lakhiani
Zor yollar genellikle iyi yerlere götürür. 100. Nesil, Melodi Baç
Birini sakın “ben seninle soluk alıyorum” diyecek kadar çok sevmeyin. Bir gün gider ve sizi soluksuz bırakır. Yaşayamazsınız. Bilmem Seviyor Gibiydi, Mehmet Ali Kılınç
Susmak işe yaramıyorsa zaman konuşmak zamanıdır. Konuşmak da fayda etmiyorsa gitmek zamanıdır… Kesmeşeker, Eddi Anter
