Belki de insan yalnızca refahtan değil, acıdan da aynı ölçüde hoşlanıyor. Hatta acının mutluluk kadar yararlı olduğu bile düşünülebilir. İnsanın yeri geldiğinde acıyı,tutkuya varan derecede sevdiği bir gerçektir. Bunu anlamak için insanlık tarihine bakmaya gerek yok,yaşamın ne olduğunu bilen bir insansanız kendi kendinize sorun yeter. Benim kişisel düşünceme göre, yalnızca refahı sevmenin biraz ayıp yanı bile vardır. İyi mi kötü mü olduğunu bilmem ama bazen bir şeyleri kırıp dökmenin bile kendine özgü bir tadı olabiliyor. Bu açıdan, ben ne yalnız başına refahı, ne de yalnız başına acıyı yeğlerim. Acı, kuşku demektir, yadsıma demektir. Bununla birlikte insan gerçek acıyı tatmak istediğinden, çevresinde bir kargaşa yaratmak, yok etmek, dağıtmak hevesinden asla kendisini uzaklaştıramaz. Bizim manevi varlığımızın biricik kaynağı acı değil mi?

Benzer Kitap Sözleri

  1. Namık Kemal: Dünyada bundan büyük güzellik var mıdır?
  2. Paul Auster: Yıllar geçtikçe daha çok güçlenmiyoruz.
  3. Pucca: Yeniden acı çekmek garip bir şekilde hoşuna gider
  4. Erkan Sarıyıldız: İnsan neden hiçbir sebep yokken Karanlık tarafı seçer ki?
  5. Oğuz Atay Sözleri: İnsan seviyorsa kaybetmekten korkar.
  6. Taylor Jenkins Reid: Ve insan bazen kaybetmez, sadece “öğrenir.”
  7. Bircan Yıldırım Sözleri: Sana kendini değersiz hissettiren insanlardan uzak dur.
  8. Miraç Çağrı Aktaş Sözleri: Gücünün yettiği yere kadar sevmeli insan.
  9. Melodi Baç: Karşısındaki felakete seyirci kalmayan insan, asil insandır.
  10. Camilla Grebe Sözleri: İnsanlar göründükleri gibi değiller.