“Sürekli çektiğim açlığa hayran kalın, istedim” dedi açlık canbazı. “Hayran kaldık zaten.” diye yanıtladı gözetmen, “hayran kalmamalısınız ama dedi tekrar canbaz. “O halde hayran kalmayız biz de” dedi gözetmen, “peki niye hayran kalmamızı istemiyorsun?” “Aç kalmak zorunda olduğum için. Çünkü elimden başkası gelmiyor.” dedi açlık canbazı. “Şuna da bak hele! Niye başkası gelmiyormuş elinden?” dedi gözetmen. “Çünkü ben” dedi canbaz, cılız kafasını azıcık kaldırdı ve öpmeye hazırlanır gibi dudaklarını büzüştürüp gözetmenin kulağına iyice yaklaştırdı; hiçbir şeyin arada kaynayıp yok olmasını istemiyordu, “çünkü ben ağzıma layık bir yemek bulamadım. Şayet bulsaydım inan bana sansasyon yaratmayla işim olmaz, tıka basa yerdim senin gibi, diğerleri gibi.”

Ceza Sömürgesinde, Franz Kafka